۱) به منظور آنکه شخصی رستگار و نجات‌یافته باشد و ابدیت را در حضور خدا سپری کند و از حضورش لذت برد، باید تا به آخر در ایمان استوار و ثابت‌قدم ماند (اول قرنتیان ۱۵:‏۲؛ کولسیان ۱:‏۲۲-‏۲۳؛ لوقا ۸:‏۱۱-‏۱۵؛ متی ۱۰:‏۲۲؛ مرقس ۱۳:۱۳؛ متی ۲۴:‏۱۳؛ عبرانیان ۱۴:۳؛ رومیان ۱۱:‏۲۰-‏۲۲؛ دوم تیموتائوس ۲:‏۱۱-‏۱۲؛ مکاشفه ۲:‏۷، ۱۰، بیشتر بخوانید

یک‌شنبۀ پیش، به همراه اعضای کلیسا این دعا را سراییدیم: «پر نما با فیض خود، دایماً در خود مرا آسوده دار، دایماً حافظ ایمانم باش» («عیسی، می‌آرامم، می‌آرامم»). این دعا از وابستگی ما به خدا سخن می‌گوید. این دعا خاطرنشان می‌سازد که این خدا است که ما را حفظ می‌نماید و استوارمان می‌دارد تا فردا بیشتر بخوانید

عبرانیان ۳:‏۱۲-‏۱۹ ای برادران، باحذر باشید مبادا در یکی از شما دل شریر و بی‌ایمان باشد که از خدای حیّ مرتد شوید، بلکه هر روزه همدیگر را نصیحت کنید مادامی که «امروز» خوانده می‌شود، مبادا احدی از شما به فریبِ گناه سخت‌دل گردد. از آن‌رو، که در مسیح شریک گشته‌ایم، اگر به ابتدای اعتمادِ خود، بیشتر بخوانید